Beskid Niski Bogdana Gorczycy
Informacje pomagające zrozumieć lub bliżej poznać twórczość autora.
Skierowane szczególnie dla koneserów sztuki i miłośników Beskidu Niskiego.
"Wędrujące obrazy" to rozpoznawalny znak twórczości Bogdana Gorczycy, gdzie wizualny krajobraz na podłożu z drewna przemierza wiele kilometrów na ramionach artysty, by znaleźć swoje miejsce na "Werandzie Wrażeń" zwróconej w stronę oczu odbiorcy. Jest to pośrednia przestrzeń, kiedy to pejzaż przechodzi drogę spod nieba, by schronić się pod dachem, ale wciąż jeszcze nie we wnętrzu. Krajobraz istnieje w mentalności człowieka, ponieważ z krajobrazu wychodzimy i w stronę krajobrazu zmierzamy. Pejzaże Bogdana Gorczycy czekają na takich odbiorców, których dusza, a nie jedynie pomieszczenie jest otwarte na piękno stworzone przez Niewidzialnego ARTYSTĘ, który objawia się poprzez swoje dzieła.
Ostatnia Polska Szkoła Pejzażu stawia sobie za cel czasowe odrodzenie polskiego krajobrazu w malarstwie oraz niezależność w sztuce, nie uwarunkowaną politycznie, niezgodną z panującymi trendami i modą. Jest ukierunkowana na polski krajobraz z jego odrębnym ukształtowaniem, paletą barw i niepowtarzalnym klimatem.
Piękno nie jest czymś pospolitym, lecz zjawiskiem rzadkim, często skrytym, które artysta musi odszukać i zrealizować pod postacią obrazu. Piękno to doświadczenie wymagające zaangażowania. Polski krajobraz jest pod tym względem szczególnie wymagający z uwagi na specyficzne walory, ale też dający poczucie spełnienia. Ojczysty pejzaż tchnie nostalgią. Stopniowo jednak traci swój nieszablonowy wizerunek na rzecz uniformizmu; traci też barwy utrwalone od wieków, bez których malarstwo przestaje istnieć. Realizacja niemal każdego obrazu w plenerze to wyzwanie, zwłaszcza, że pewne elementy nie posiadają już tożsamość, a odrębność zostaje zatarta lub rozmyta. Konformizm powoduje zaburzenie odwiecznej harmonii i rozpoznawalnego ładu w przestrzeni estetyki.
Domeny rodzimego krajobrazu należy dotknąć duszą, by móc wydobyć to co najistotniejsze, by nakreślić wyjątkowe tło emocji. Ostatnia Polska Szkoła Pejzażu to sprzeciw wobec dewastacji narodowej kultury, bez której sztuka traci autonomię i sens realizacji dzieł o oryginalnym charakterze. Malarstwo musi posiadać źródło i fundamentalne podstawy inaczej staje się jałowym zlepkiem barw i niezrozumiałych znaczeń. Malarstwo powinno się odwoływać do doznań wynikających z obserwacji lub poznania, a krajobraz powinien pozostać inspiracją dla kolejnych pokoleń zachowując swoją wyjątkowość i autentyczność.
Indywidualizm w odczytywaniu pejzażu, a nie zbiorowe uogólnienie ma decydujące znaczenie, ponieważ każdy obraz jest niepowtarzalną interpretacją tematu dokonywaną w określonym miejscu i czasie, przy szczególnych warunkach oświetlenia i ze wszystkimi naleciałościami historycznymi oraz kulturowymi.
Przedstawienie krajobrazu to coś więcej niż topograficzne ujęcie. To połączenie z naszą ziemią i połączenie z samym sobą. Musi wynikać z miłości. Krajobraz jest częścią czegoś większego niż my sami. Osobowy geniusz istniejący w krajobrazie przekłada się na projekt, który to objawia inteligencję i moc Twórcy, które z kolei artysta odbija w obrazie. Wzór istniejący w naturze jest postrzegany i interpretowany poprzez dostępne środki wyrazu, aby stworzyć dzieło z istniejącego już arcydzieła. Celem jest wydobycie ukrytych wartości spod powierzchni materialnej rzeczywistości.
Sukcesja impresjonistyczna. Metoda pracy nawiązująca do ruchu impresjonistów, która charakteryzuje się adaptacją tematu w plenerze przy zastosowaniu ograniczonych środków wyrazu, gdzie warsztat artystyczny i umiejętność postrzegania natury odgrywają wiodącą rolę. Objawia się szybkością utrwalania doznań chwili, podczas gdy światło i cień wpływają na całokształt kompozycji. Wrażenie jest tutaj kwintesencją doznań zarówno wzrokowych, jak i manualnych osiągnięć technicznych powodujących zachwyt.
Natura nie jest nieruchoma- statyczna. Jest dynamiczna, w nieustannym ruchu i podlega ciągłym, nieraz bardzo szybkim i diametralnym przemianom. Uchwycenie krótkiego momentu w tej zmienności jest wyzwaniem dla artysty. Ulotność wymusza bardzo szybkie działanie w utrwaleniu doświadczeń, co często ma charakter szkicowy i oddaje ekspresję gestu oraz tchnie świeżością dzieła tworzonego pod natchnieniem.
Esencja interpretacji tkwi również w indywidualnym zapisie poprzez właściwe tylko danej osobie pociągnięcia pędzla bądź ruchy szpachelki. Jest to swoisty podpis stylistyczny zawarty już w głębi samego obrazu.